Το δικό μου ''παραμύθι''(..........!!)

Αυτό ήταν...δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου...-ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ-..Να που ήρθε η μέρα που θα το ζούσα κ'αυτό...να γράφω για το τέλος μας..Θέλω να γράψω ακριβώς τι έγινε,όχι για να μην τα ξεχάσα όλα όπως έγιναν,αλλά γιατί θέλω να γυρίσω για  λίγα λεπτά σε εκείνες τις στιγμές...Ίσως πάλι το κάνω για να ακούσω τη γνώμη της παρεούλας μου εδώ μέσα...άλλωστε γνωρίζουν λίγο λίγο τι περνάω-περνούσα από την αρχή σχεδόν..Ξεκινάω λοιπόν...

  Σάββατο βράδυ...Είμαστε στο ίδιο μέρος...σας είδαμε πριν με την φίλη μου...ξέραμε οτι θα πάτε καραόκε..μας είπατε να έρθουμε...ήρθαμε...άλλωστε και η φίλη μου είχε το λόγο της...Χαμός εκεί..όλοι καψούριδες...τραγουδούσαν,χόρευαν,έπιναν,καπνιζαν...στην αρχή ναι!Ήμουν και εγώ καλά..το ίδιο μαλλον και εσύ..αρχίσαμε να πίνουμε όμως...Εσύ όλο και πιο πολύ..Σικώθηκα και τραγούδησα...καθώς πιάνω το μικρόφωνο ήθελα να φωνάξω-στο αφφιερώνω μωρό μου-...Με κοιτάς..τραγουδάω...καταλαβαίνεις οτι τα λόγια είναι όλα για'σενα..τελειώνει το τραγουδι..κάθομαι δίπλα σου..για μισή ώρα δεν μου δίνεις σημασία...σκέφτομαι....σε βλέπω να πίνεις...να καπνιζεις σαν φουγάρο...χτυπούσες το μπουκάλι πάνω στο τραπέζι...με κοιτούσες και τραγουδούσες...σου φώναζα να σταματήσεις...μου λες πως όλα τα τραγ.ειναι για παρτι μου..Στεναχωριέμαι..Σε κοιτούσα και έλεγα στον εαυτό μου,πως για όλα αυτά ευθύνομαι εγώ και μόνο εγώ...Αναρωτιόμουν πως επέτρεψα να σε''καταστρέψω''έστω και μ'αυτό το τρόπο εφ'όσων σ'αγαπούσα τόσο!!Γύρισα και σου είπα πως θέλω να σε φιλήσω..μου λες οτι δε θες..και σου ξαναλέω πως θέλω πολύ...εσύ όμως πάλι τα ίδια..Πέρασε η ώρα..έπρεπε να φύγουμε σιγά σιγά..φύγατε και εσείς...χαιρετηθήκαμε και αυτό...εκείνο το βράδυ πέρασε έτσι...εγώ να σκέφτομαι για ακόμη μια φορά τι να κάνω και ο ύπνος να μην με παίρνει..την επόμενη μέρα οι γονείς μου πήγαν για φαγητό στη γιαγιά..μόνη στο σπίτι λοιπόν...Ξυπνάω...Πωωω...τι περίεργα που νιώθω..δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου από χθεσ βράδυ..Τελικά σε παίρνω τηλ...σου λέω πως λείπουν οι δικοί μου..αν θες να περάσεις απο το σπίτι να κάτσουμε για λίγο...Από δω,από κει,τελικά έρχεσαι..καθόμαστε...μιλάμε..ακούμε μουσική...με αγκαλιαζεις...νιώθω τόσο τέλεια...κάνω την κίνηση να σε φιλήσω..τραβιέσαι...σου λεω -φίλα- με!!Μου απαντάς πως δεν θες..Πώς γίνεται να μην θες?Αφού το βλέπω στα μάτια σου...είναι σαν να μου λένε παρακάλα με λίγο κόμα...αχ αυτός ο εγωισμός σου..αλλά και απ'την άλλη το κάνεις γιατί λες οτι έχεις κουραστεί..Σου ξαναλέω..-φιλα-με...μου λες-δε θελω-..και καθως το λες και κάνω την κίνηση με το που σε ακουμπάω,με αρπάζεις και με γυρνάς στο κρεβάτι αργά αργά..με φιλάς και τα χείλια σου είναι σαν να χαιδεύουν καθε άκρη και τέλος τα δικά μου...Πέρασε και πάλι η ώρα...πρέπει να φύγεις..μου λες οτι θέλεις να σου κάνω μια χάρη...σε ρωτάω τι(?)και μου λες πως θες να πετάξω την κάρτα της cosmote..να μην υπάρχει πια..για να μην μπορείς να με βρεις αν θελήσεις...οτι από το τίποτα,κάτι είναι και αυτό..Δεν είναι οτι δε θέλω..καταλαβαίνω οτι σε φέρνω σε δύσκολη θέση αλλά δεν μπορώ ρε γαμώτο να σε αφήσω έτσι...Φεύγεις μετά από λίγο..Ξαναμιλάμε το απογευμα..βρισκόμαστε για λίγο...γελάμε,πειραζόμαστε κ.λ.π και μου λες να παμε την επόμενη μέρα πανόραμα..στις βίλλες..και κάπου ακόμα και επι ευκαιρίας να πετάξουμε και την κάρτα..Κολλάω...δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω...Τελικά αποφασίζω να σου πω εντάξει..οτι θα το κάνω..Πέρασε η μέρα η επόμενη...κανονίσαμε στο γνωστό σημείο την γνωστή ώρα να βρεθούμε  και να πάμε..Ξεκινήσαμε..όλα έδειχναν να κυλάνε τόσο όμορφα...ήθελα αυτη η (?)τελευταία μέρα(?) να μου μείνει..όπως και εσένα..πήγαμε απο δω,πήγαμε από κει μεχρι  που βρήκαμε ένα σημείο οπου ειχε κενό κάτω και ήταν αρκετά ψηλά..έβλεπες κάτω αλλά και πέρα τα φώτα της πόλης,τη θάλασσα...φυσούσε και απαλό αεράκι..ήταν ότι πρέπει..γελούσαμε πολύ για ο,τι λέγαμε..Μου ζήτησες να βγάλω την κάρτα..στην αρχή έλεγες οτι δε σ'αρέσει το κενό αυτο..θες κάπου αλλού..Εκείνη τη στιγμή ένιωθα οτι το έλεγες μόνο και μόνο γιατί το μετάνιωσες και ήθελες να αποφύγεις να γίνε..Όμως αυτή την φορά εγώ ήμουν αποφασισμένη...Την κρατας και μου λες να την σπασουμε μαζι...την λυγιζω..δεν μπορω να την σπάσω..Την αφήνω σ'εσένα..τη σπας..2 κομματάκια η κάρτα..Μου δίνεις το ένα..και κρατάς το άλλο...τα κοιτάω και βουρκώνω σε δευτερόλεπτα..Τοοοοσα μηνυματα μ'αυτή την καρτα..τόσα τηλέφωνα...τόοοοοοοσα μα τόοοοσα όμως!!Κάθομαι λιγο πιο πίσω σ'ένα μάρμαρο που υπάρχει και τα δάκρυα πεφτουν ένα ένα με τη σειρά τους..Θέλω να κρατηθώ όμως δεν μπορώ...Θέλω να σου δείξω οτι πρέπει να είσαι καλά..και πως με αυτή τη κίνηση,μπορεί τωρα να στεναχωριόμαστε όμως μετά θα καταλάβουμε οτι ηταν για καλό..Εσύ??Λιγο πιο μπροστά απο μένα..κοιτάς το κενό..τα χερια σου ειναι στις τσέπες και ήδη ακούω το ρούφηγμα της μύτης σου...ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΑΙΣ..ΟΧΙ!!ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΠ'ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ!!!Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ο Ο......Είχαμε μιλήσει το πρωί και μου είχε επι πως θα μου πει να βγούμε για καφέ αυτες τις μέρες...για να ξαναέρθουμε κοντα(συμπερασμα να ειμαστε μαζι)!!Χάρηκα!!Ισως καια υτός να είναι ο λόγοσ που είμαι τόσο συγκρατημένη μαζι με όλα αυτα...Εκλαψα αλλά μετά σταμάτησα...γυρνούσαν τα πάντα στο κεφάλι μου..το τι θα γίνει απο δω και πέρα με τον Ο...Μα πάνω απ'ολα οτι σε νοιάζομαι και ότι θέλω για μία φορά να είμαι σωστή απέναντί σου..ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσουμε..δεν σου αξίζω..αλλά νομίζω πως όλο αυτο με έχει κουράσει..όπως και εσένα..Ανέβηκα στο μηχανακι για να γυρίσουμε πίσω..σε όλη την διαδρομη εκλαιγες και έκανες πως τα δάκρυα ήταν απο τον αέρα απο το μηχανάκι..ξέρω πως δεν είναι έτσι..με άφησες να φύγω μετα απο λογομαχία για τα πάντα..η ατμοσφαιρα γύρω μου δεν μ'άφηνε ν'αναπνευσω...Έφυγες...σε πήρα τηλ μετα απο 10' και σου είπα να κατέβεις..δεν νομίζω πως μας άξιζε να το τελειώσουμε τοσο άσχημα..έστω μια αγκαλια..ενα φιλί...έτσι και έγινε..ήρθα...μια αγκαλια και ένα φιλι έκλεισαν την αυλαία..και όλα πάγωσαν..το μυαλό δεν χωράει πολλες φορες όλο το χάλι που μπορεί να κουβαλάει ενα άτομο..και ετσι νιώθω οτι τίποτα δεν έχω επεξεργαστεί ακόμα..Δε ξέρω τι θα γίνει..αν κάποια στιγμή στη ζωή ξαναέρθουμε κοντά και γινει και εγω δε ξερω τι..είναι νωρίς να πω μεγάλα λόγια πάλι..ελπίζω μόνο ο Θεος να μου δώσει δύναμη και να προχωρήσω με τα πόδια γερά στη γη,και εσένα να σου δώσει αυτό που ονειρεύεσαι και δεν βρήκες σ'εμενα...σου αξίζουν πάρα πολλα!!!

-Θελω να ξερεις πως θα σε σκεφτομαι..τιποτα δε ξεχνάω και δε διαγράφω..Να μην καπνιζεις πολυ(και κυριως μην  ξαναβάλεις στο στομα σου το άλλο το τσιγάρο γιατι τρελένομαι).Να φοράς πάντα κράνος..να μην βάλεις ποτό στο στόμα σου για'μενα και να προσεχεις..Σ'αγαπαω παρα πολυ!!(Σου είπα)
Μ'αγκαλιάζεις πολύ δυνατά...

-Εσυ να προσεχεις μονο!!(Μου είπες)


Αυτά ήταν τα τελευταία μας λόγια... 
  
Και κάπως έτσι τελειώνει το δικό μου παραμύθι...βλέπετε δεν έχουν όλα όμορφο τέλος..Ομως τα παραμύθια μας τα φτιάχνουμε εμείς και οι επιλογές μας..δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο..και αυτή τη φορά θα παλέψω πρώτα για τον εαυτό μου και τα θελώ μου και μετά για όλους τους άλλους..Αλλωστε...λένε πως..
                                    Ο,ΤΙ ΔΕ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ,ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ...!!!!!
γι'αυτο...

                                     Νever.Give.Up .....