''Φίλοι'' και ''Εχθροί''

Έχουν γραφτεί τόσα για την φιλία..για τους ανθρώπους αυτούς που είναι δίπλα μας και δεν μας εγκαταλείπουν στα γέλια και στις χαρές και πόσο μάλλον στις λύπες και τις στενοχώριες..τα άτομα αυτά που με μία φράση τους σου απαλήνουν τον πόνο και με ένα γλυκό λόγο πορεύεστε μαζί στα πιο γλυκά ταξίδια του μυαλου και της πραγματικότητας..αυτούς με τους οποίους ορκιζόσουν αιώνια φιλία..αιώνια συντροφιά...και άλλα τόσα..πίστευα πως τίποτα δε μπορεί να μπει ανάμεσα μας...να μας χωρισει..να αλλάξει όλα αυτά τα δεδομένα που με κόπο είχαμε χτίσει..και να που τελικά έγινε...αφήσαμε άλλα άτομα και άλλες καταστασεις να μας ''καβαλήσουν'' και να πάρουν θέση στη καρδιά μας..δεν είχαμε φαίνεται την ίδια δύναμη με παλιά να κρατήσουμε ζωντανό αυτό που ονομάζαμε-φιλία-...άλλαξες..άλλαξα...αλλάξαμε...δεν μου λέει όμως και πολλά αυτό..γιατί όταν έχεις μέσα στη καρδιά σου κάποιους ανθρώπους δύσκολα τους αποχωρίζεσαι..πόσο μάλλον έναν φίλο,που μαζί του έχεις γελάσει,έχεις κλαψει,έχεις υποσχθεί....Πλέον νομίζω πως θα γίνω πολύ σκληρός ανθρωπος.Όλα όσα έχω περάσει τα τελευταία 2χρόνια με ωρίμασαν πολύ σαν άνθρωπο..με έκαναν να δω ποιος ήταν δίπλα μου πάντα και ας υπήρχε σπάνια στην καθημερινότητά μου..και ποιος ήταν πάντα δίπλα μου και όμως ποτέ πραγματικά κοντά μου..Φοβάμαι να δημιουργήσω νέους δεσμούς..δένομαι εύκολα με ανθρώπους..ένα πραγμα μου δίνουν και δίνω δεκα...δεν μετανιώνω γι'αυτό..γιατί ότι έχω κάνει ως τώρα το έκανα μέσα απο την ψυχή μου σε καθε άτομο διαφορετικά..και τα αισθήματα δεν αλλάζουν απ'την μια μερα στη άλλη...ίσως και ποτέ..όμως πλεον κατάλαβα οτι και που έκανα τι έκανα δεν πήρα τα ανάλογα...ούτε γι'αυτο μετανιώνω..γιατί με έκαναν να δω πολλά..μια πικρία μόνο νιώθω...αυτό το κάτι που με πνίγει..που αναρωτιέμαι γιατί να είναι κάποιοι ανθρωποι τόσο σκάρτοι με τους φίλους τους...ώρες-ώρες θέλω να είμαι πιο δυνατή..πιο κακια να το πω?Να μπορω να διεκδικήσω αυτό που θέλω..να είμαι δικαιη..αλλά μετά πάντα μου περνάει...βγαίνει πάλι η καλοσύνη και μετά νευριάζω με τον εαυτό μου..Σέβομαι πολύ την λέξη -φιλία- ,αυτό όμως δεν σημαίνει οτι δε σέβομαι και τον ίδιο μου τον εαυτό..Η ζωή ξέρει πως τα φέρνει..την εμπιστεύομαι...και όπου και να βγει...εγώ όλα αυτά τα άτομα..απ'τα πρώτα..εως και τα τελευταια..θα τα αγαπάω για μια ζωή ! !Γιατί ότι υπήρξε κομμάτι της ζωής μου υπήρξε..και θα υπάρχει για πάντα ! ! !

Happy new fear

Φοβάμαι.Φοβάμαι το μέλλον που έρχεται,το παρόν,το παρελθόν μου.Καμιά φορά γυρίζω πίσω με το μυαλό μου,διορθώνω λάθη,πλάθω ιστορίες που μπορούσα να ζήσω,αλλά δεν τις τόλμησα ποτέ..Ακόμη στα ίδια μονοπάτια τριγυρνάω χωρίς βέβαια να ξέρω τι θα γίνει..πού και με ποιούς θα καταλήξω..Και αναρωτιέμαι πως θα είναι άμα τολμήσω ποτέ να τις ζήσω..και αν τελικά θα μου άρεσαν οι εμπειρίες ή αν θα ήμουν και πάλι αχάριστη και δεν ευχαριστιόμουν με τίποτα..Το παρελθόν μου με φοβίζει,γιατί ό,τι έχεις κάνει,πάντα λένε ότι γυρίζει και σε βρίσκει..Έρχεται μπροστα σου με όλα τα λάθη που έχεις κάνει και τις συνέπειές τους.Πληρώνεις και τις περισσότερες φορές δεν μαθαίνεις από αυτά.Και ενώ λες πως<<αν γυρνούσα πίσω το χρόνο δε θα το ξαναέκανα>>,το κάνεις ξανά και ξανά,με άλλους πρωταγωνιστές ή με άλλες δικαιολογίες.Αλλά η ουσία παραμένει πάντα η ίδια!!Είμαι 19χρονών και τα έχω σχεδόν όλα,όμως δεν με γεμίζει τίποτα πια..Κι εδώ είναι που με φοβίζει το παρόν!Η ζωή κυλάει,και το δικό μου σενάριο δεν είναι και πολύ καλό..χωρίςσυγκλονιστική πλοκή,απο αυτές που δεν βλέπεις ως το τέλος γιατί είναι βαρετές..Και το μελλον?Αχ αυτό το μέλλον..το άγνωστο που έρχεται,και δεν με συναρπάζει καθόλου πια..καθε άλλο με φοβίζει..Πώς θα είμαστε?Πού θα είμαστε?Με ποιούς θα είμαστε και για πόσο?Με τι θα χαιρόμαστε,γιατί θα κλαίμε,πόσο θα αντέξουμε ακόμα?Όλες αυτές οι σκέψεις με καθηλώνουν σχεδόν κάθε μέρα..ναι..έχω απελπιστεί γιατί ίσως είμαι δειλή,ανήμπορη,χωρίς κανένα κίνητρο..Ο καθένας πλεον ζει για τον ίδιο του τον εαυτό..το τομάρι του και μόνο προσπαθεί να προστατεύσει απ'τους λύκους εκεί έξω..κανείς δεν κάνει αυτό που θέλει..αυτό που λέει η ψυχή του..έτσι όπως το θέλει,για το λόγο που το θέλει..Φοβόμαστε μην πουν τίποτα οι άλλοι για μας και χαλάσουμε την εικόνα μας...και απ'το να τσαλακωθούμε και να κάνουμε αυτό που είναι για μας σωστό,ακολουθούμε τις γνώμες άλλων και τσαλακώνουμε αυτό που δεν φαίνεται..τι?Την ίδια μας την ψυχη ! ! !

15μέρες μακριά εγώ και εσύ ..

Λείπεις μακριά..πολύ μακριά..είμαι Ελλάδα και είσαι Γερμανία...εδώ και 15 μέρες δεν έχουμε μιλήσει ούτε μια φορά στο τηλ...στείλαμε 2-3μηνύματα μόνο και αυτά χοντρά-χοντρά...δε ξέρω πως νιώθω...μπορώ να πω κάπως ήρεμη..πιο χαλαρή..ξέρω οτι και να θέλω να σε δω δεν μπορώ...έτσι δεν το σκέφτομαι καν σοβαρά όσο και αν θα ήθελα...σε 4μέρες θα είσαι και πάλι πίσω...ενώ κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι,δεν συμβαίνει σ'αυτή τη περίπτωση..δε λέω...μέσα μου θέλω πολύ να σε δω..αλλά όλες αυτές τις μέρες είναι σαν να ηρέμησα..σαν να μην μου είσαι και τόσο απαραίτητος...δε γνωρίζω αν αυτό θα αλλάξει όταν ξυπνήσω και θα πω οτι <<σήμερα ερχεσαι>>όμως προς το παρόν έτσι νιώθω..τι είναι τελικά αυτό που με δένει μαζί σου?Να βρεθούμε όπως είχαμε πει πριν φύγεις οτι θα κάνουμε,ή να μην σε δω?Αν σε δω θα θέλω λογικά κ'άλλο..κ'άλλο..όπως πάντα άλλωστε και δεν ξέρω πόσο καλό θα μου κάνει..όμως πάντα δεν έκανα αυτό που ήθελα και όπου με βγάλει?τι?τώρα δηλαδή εδώ θα κολλήσω?Και απ'την άλλη σκέφτομαι οτι αν δεν σε δω,ίσως είναι καλύτερα...ίσως έτσι για'μενα έχεις μείνει εκεί πίσω..στη Γερμανία..και όσο περνάει ο καιρός και φυσικά χωρίς να προκαλώ ωστε να σε δω και καλά τυχαια σε ξεχάσω..έτσι δεν λένε?οτι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός?Όμως όποιες σκέψεις και αν κάνω νομίζω πως δε θα χάσω την ευκαιρία να τον δω..δε ξέρω αν θα κάνω το σωστό αλλά και απ'την άλλη πότε έκανα το σωστό τα τελευταία 2 περίπου χρόνια?Βέβαια θα μου πείτε γι'αυτό έφτασα και εδώ που έφτασα..αλλά τι να κάνουμε?Είμαστε οι ίδιες μας οι επιλογές και πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε τον εαυτό μας όπως είναι..γιατί αν πιστεύουμε εμείς μία φορά αυτός θα πιστεψει σ'εμας 10..και έτσι δε θα μείνουμε ποτέ''μόνοι''μας..γιατί ο καλύτερος μας φίλος μπορεί να αποδειχθεί και ο χειρότερος εχθρός μας...ποιος?!Ο ίδιος μας ο εαυτός...

Αμφιβολίες,Διλήμματα,Διχασμός*

Βρίσκομαι συνεχώς σε δίλημμα...ανάμεσα στο''ναι''και το ''οχι''...για οτιδίποτε και αν σκεφτώ κάπου θα κολλήσω...εδώ και πόσους μήνες δεν είμαι στα καλά μου...ξέρω πως όλα αυτά ξεκινάνε από τη σχέση που έχω εγώ με τον εαυτό μου..η οποία δεν είναι καθόλου καλη..δεν πιστεύω σε εμένα..δεν με αγαπάω όπως παλιά και όλα αυτά εχουν ως αποτέλεσμα να μην ξέρω που να καταλήξω..φοβάμαι ναι..φοβάμαι την ιδέα οτι μπορεί να μείνω μόνη και έτσι δεν αφήνω ότι είναι δίπλα μου..όμως έτσι πάλι κακό μου κάνω...ξεροκέφαλη είμαι..αντε!Έβλεπα προχθές ένα έργο και παρομοίαζα την κατάσταση της πρωταγωνίστριας με την δική μου..μέχρι που αναφέρθηκε στο έργο ότι πάσχει από κατάθλιψη..όλα εκείνη την ώρα γυρνούσαν στο κεφάλι μου..έλεγα<<λες να έχω και εγω κατάθλιψη και να μη το ξέρω?>>με τρομάζει αυτή η σκέψη ..πολύ κιόλλας...

Δε ξέρω...οι αμφιβολίες..τα διλλήματα και αυτός ο διχασμός με στοιχειώνουν και δεν μ'αφηνουν να δω καθαρά..Η αγωνία είναι για το αν πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο,κι αν πρέπει να το κάνεις αυτή τη στιγμή ή μια άλλη..Τη μια στιγμή αγάπη,μοίρασμα,χαρά,την άλλη θυμός,δυστυχία...κουράζει όλο αυτό..δε λέω..άνθρωποι είμαστε..όμως δεν είναι φυσιολογικό να αλλάζουν όλα τόσο γρηγορα...κάτι δε πάει με εμας καλα...Μακάρι να μπορουσα να με διαλύσω και να με ξανασυναρμολογήσω ξανά..να κάνω όσα θέλω με καθαρά χέρια..με ανοιχτό μυαλό!!Εκεί που θέλω να πω <<ναι>>ξαφνικά εμφανίζεται το <<όχι>>..συνεχή διαμάχη με τον εαυτό μου..με κανένα αποτελεσμα..λένε ότι όποτε είσαι συγροτημένος,δεν διαλύεσαι...εγώ μάλλον δεν ανήκω σε αυτή τη κατηγορία..Νιώθω την ανάγκη να φύγω..να πηγαίνω στη θάλασσα...στο βουνό..καπου με ηρεμία..να γίνομαι ενα μαζι τους και να καθαρίζει το μυαλό μου..να ξεχνάω τα πάντα..να χαλαρώνω...εκείνη τη στιγμη για όσο βρίσκεται κάνεις εκεί νιώθει κάπως ολοκληρωμένος..ακούει την καρδιά του οπου και αν τον οδηγεί..για όσο ομως ειναι εκει...μετά άντε ξανά στην ρουτίνα...πάντα διαλέγω το εύκολο...πρέπει να σταματήσω να το κάνω..μα δεν μπορώ...πρέπει να κατανοήσω κάποια πράγματα..και όχι να πηγαίνω κόντρα σε αυτά..πάντα σκέφτομαι το μετά και όχι το τώρα...και γι'αυτό ο φόβος δεν εξαφανίζεται..ειμαι εχθρός του ίδιου μου του εαυτού..έχω σακατέψει το ίδιο μου το είναι..κ'ύστερα συνεχώς παραπονιέμαι ότι η ζωή είναι σκέτη δυστυχία..αυτό όμως το εχω κάνει εγω η ίδια..έχω συμβιβαστεί,με αντάλαγμα μερικές μικρές ανέσεις..και για εκείνες τις μικρές ανέσεις έχω''πουλήσει΄΄την ίδια μου την ψυχη..

Πολλές φορές ακούω μέσα μου κάτι να μου λεει<<Ζήσε φυσικά,ζήσε με ένταση.Μην επιτρέπεις σε κανεναν να σε εξουσιαζει..εχω επιτρεψει σε πάρα πολλους να με εξουσιαζουν.>> Τα πάντα έχουν γίνει άνω κάτω..και οι πάντες είναι δυστυχισμένοι..Με όσα συμβαίνουν έχω καταντήσει να καλλιεργώ διάφορες μάσκες κι ύστερα να δείχνω όποια με βολεύει ανάλογα με την περίσταση,εγώ όμως δεν είμαι πια ο εαυτός μου..΄Ετσι η πραγματικοτητα χάνεται και εγώ υποδύομαι συνεχώς ένα ρόλο..Ο ανθρωποςέχει τη δυνατότητα να επιλέγει..και με αυτό αντιμετωπίζει συνέχεια δυσκολίες...Η επιλογή είναι πάντοτε δύσκολη,,και ο νους επιλέγει πάντα ο,τι του είναι πιο εύκολο.Ο νους προτιμά να αποκτά αυτό που θέλει με την ελάχιστη δυνατή αντισταση...

 Γι'αυτό πρέπει να τα έχουμε καλά πρώτα-πρώτα με τον εαυτό μας..γιατι ο χειρότερος εχθρός ενός ανθρώπου είναι ο ίδιος μας ο εαυτός...τώρα τι θα γίνει μ'εμένα....(?)ενας Θεός ξέρει..εύχομαι μόνο όλα να πάνε καλά...έτσι όπως πρέπει να έρθουν..

Πόσο ακόμα ??

Έχω καιρό να γράψω..ίσως γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα..και τι να μοιραστώ μαζί σας?Τα ίδια και τα ίδια για ακόμη μία φορά??Κρίμα είναι...νόμιζα ότι κάποια αλλαγή θα γίνει αλλά ματαια..βέβαια θα μου πείτε πως να γίνει αλλαγή?Προσπάθησα πραγματικά μήπως και δεν το θυμάμαι?Μπα...
Κάθε μέρα που περνάει νιώθω όλο και πιο μπερδεμένη οτι είναι...απ'την μια δε θέλω να πληγώσω κανέναν και να το δείξω,απ'την άλλη τους ίδιους ανθρώπους που δεν θέλω να πληγώσω τους πληγώνω χωρίς καν να το ξερουν και νομίζω πως έτσι είμαι κατα κάποιο τρόπο <<καλή>..μόνο αυτό δεν είμαι...Έχω χάσει τον εαυτό μου..μαζί και όλα τα όνειρα μου...αναρωτιέμαι συνέχεια αν αυτό ειναι το τελος ή αν πρέπει να κάνω τη δικια μου επανάσταση...όχι..όχι...δεν είμαι τέτοιο παιδί εγώ...δεν είμαι παιδί της επανάστασης...πάντα ήρεμη και ήσυχη..δειλή....μια συνεχής μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό...ακόμη δεν έχω καταλάβει πως όλα ειναι στο χέρι μου...αφου αναρωτιέμαι...πώς είναι δυνατόν να μπορώ να κάνω κάτι και να μην το κάνω?Είναι δυνατόν να προτιμάω να είμαι συνέχεια θλιμμενη?λυπημένη?βασανισμένη?Ειμαι μολισ 19 και λέω όλα αυτά...δηλαδή μετά που θα βγω στη ζωη και θα υπάρχουν τα πραγματικά προβλήματα?Τότε τι?

Το μυαλό σκέφτεται άλλα...η καρδιά δεν ορίζεται....η λογική δεν βγάζει στο σωστό...όλα ένα κουβάρι...μαζί και εγώ...και έχουμε γίνει μια μάζα ..θέλω να βρεθεί κάποιος να μας ξετυλίξει..δεν έχω τη δύναμη να το κάνω...ουτε ψυχικά..ούτε σωματικά....να έρθει η γαλήνη...η ηρεμία...η χαρά...το γέλιο και πάλι στη ζωή μου...δεν μπορώ άλλο αυτή τη μιζέρια...ναι...δεν την μπορώ...ούτε αυτήν,ούτε εμένα....Λένε καλύτερα να κάνεις αυτό που θες και γενικά,καλύτερα να πονέσεις μία φορα και δυνατή..παρά κάθε μέρα και λίγο!!!Με το να σκέφτεσαι συνέχεια τι θα κάνεις,ξεχνάς να ζήσεις...και μάλλον αυτό συμβαίνει και σ'εμένα..για πόσο ακόμα όμως??Πόσο??