Ο χειρότερος εχθρός μου !!

Απορώ πραγματικά πώς αυτο το σώμα,μυαλό,προσωπικότητα δεν με έχουν παρατήσει ακόμα μετά από όσα τους κάνω να περνάνε καθημερινά..Αυτός ο κόμπος στο λαιμό που μου επιτρέπει να παίρνω ελάχιστες ανάσες,και αυτά τα δάκρυα που με ζόρι κρατιούνται μην κυλήσουν απο τα μάτια...
Πόσες στεναχώριες μπορεί ν'αντέξει ο οργανισμός??Πόσα δάκρυα??Ώρες-ώρες φοβάμαι μην πάθω τίποτα από την πολύ στεναχώρια..μην''πετάξει''καμμιά αρρώστια ο οργανισμός μου και με κάνει να ξυπνήσω για τα καλά....και για να πω την αλήθεια θέλω να υπάρξει κάτι δυνατό στη ζωή μου που να με ΞΥΠΝΗΣΕΙ !!Δε ξέρω τι θα είναι...ας είναι κάτι όμως που θα με βοηθήσει να κοιτάξω τη ζωή με άλλο μάτι..λυπάμαι πολύ που είμαι 19 χρονών και βρίσκομαι σ'αυτή τη κατάσταση...σ'αυτό το αδιέξοδο...όλο η ίδια θλίψη..η ίδια μιζέρια..τα ίδια..τα ίδια..και τα ίδια..ο ίδιος απογοητευτικός χαρακτήρας και μια ποσωπικότητα-χαμένη-καθόλου αξιοπρεπής,και μπερδεμένη...αρχίζω να με φοβάμαι...το λέω και  νιώθω τα μάτια μου να υγραίνονται...λένε πως όταν τα όνειρα δεν χωράνε στα μάτια,γίνονται δάκρυα ...ίσως...γιατί μάλλον μόνο όνειρα έχω και δεν μπορώ να τα πραγματοποιήσω...ειμαι ΔΕΙΛΗ !!ΝΑΙ!!ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΙ!!!ΔΕΙΛΗ και ΨΕΥΤΡΑ...τα θέλω και τα παθαίνω..αλλά ποιος με καταλαβαίνει??Κουραστηκα πολύ με όλα όσα συμβαίνουν κάθε μέρα...θέλω μια φορά να ξυπνήσω και να είμαι χαρούμενη..όχι να χτυπάει η καρδιά μου τόσο δυνατά λες και θα βγει έξω από την μπλούζα...μέχρι και αυτή θέλει να με παρατήσει...να φύγει...νιώθει φυλακισμένη και το δείχνει μ'αυτό το τρόπο..Ήδη στη ζωη μου δεν έκανα όσα ήθελα...για την ηλικία που είμαι..δε λέω πως ζω άσχημα..γιατί σίγουρα θα μπορούσα να τα κάνω όλα να μοιάζουν πιο όμορφα αν ήμουν καλά μέσα μου..αλλά σ'αυτο συντελούν πολλοί παράγοντες...όλο παραπονιέμαι..όλο λέω πως θέλω να αλλάξω τα πράγματα μα τίποτα δεν κάνω..ανίκανη!!Είχα έναν χαρακτήρα σπαθί και τον κατέστρεψα...και όχι μόνο τον κατέστρεψα..αλλά αφού του έκανα ότι του έκανα ζητάω και απο πάνω να με βοηθήσει..τα κομμάτια του ειναι σπασμένα...και μου είναι τόσο δύσκολο να τα κολλήσω απο την αρχή...δε βρίσκω τη σωστή σειρά..που ακριβώς πάει το κάθε τι..και έτσι κολλάω...μαζί με όλα όσα σκέφτομαι...καλή είναι η προτροπή...το να σου πει κάποιος να τα βάλεις όλα σε μια τάξη και να προχωρήσεις..αλλά ξέρουμε πολύ καλά οτι η προτροπή ειναι πιο εύκολη απο την απόφαση να το κάνουμε...και ξέρω πολύ καλά πως δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από το ίδιο μου το μυαλό...
Ίσως πάλι να είναι ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσω για όσα ''έχω κάνει'' και γι'αυτό να μου φέρεται έτσι η ζωή...δε ξέρω...ας βάλει ο Θεός το χέρι του να μου συμβεί κάτι που θα τα ανατρέψει όλα..γιατί με το μυαλό που έχω δεν έχω καταλήξει πουθενά....Λυπάμαι πολύ για όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα....τι??-ΤΙΠΟΤΑ-