Κουράστηκα να ακούω τόσο δυνατά τις σκέψεις μου !!

Περπατάω...μέσα στη βουή και στην ίδια καθημερινή ρουτίνα ο εαυτόσ μου,έρμαιο των καταστάστεων που εγώ η ίδια έχω επιλέξει να ζω..Ένα κορμί που νιώθω οτι δεν αντέχει να είναι ίσιο και να λυγίζει μαζί με τις καταστάσεις ακόμη πιο πολύ!!

Πίστευα ότι όλα θα αλλάξουν...ότι θα είμαι καλά πλέον..άλλωστε είχα κουραστεί να πονάω τόσο πολύ..και αυτή η ψυχή(?)να μην βρίσκει ηρεμία.....γαλήνη...θαλπωρή...Όλα ίδια όμως..και αυτή τη φορά χειρότερα απ'ολες..πάλεψα να ξαναανακτήσω τη χαμένη μου σχέση και να αφήσω όλα τα άλλα στην άκρη και να αφοσιωθώ εκεί..όμως και πάλι δεν άντεξα..για ακόμη μια φορά γυρνάω εκεί που κατέληγα..ναι..εκεί..εκεί που κορόιδευα τον ανθρωπο μου και περνούσα εγώ καλα..εκεί που ταίριαζα σε χαρακτήρα πιο πολύ...

Δεν είναι οτι απαλλάσω τον ευτό μου από κάθε πράξη μου που έχω κάνει,όμως όπως μου λέει και μια καλή μου φίλη ''δεν πρέπει όλα να τα ρίχνουμε ντε και καλά στον εαυτό μας''...και νομίζω πως εχει και ένα δικιο..Καθόμου και σκεφτόμουν τι μου λείπει τελικά πιο πολύ απ'ολα στη ζωη μου..και συμπέρανα πως πολλά που ήθελα ακόμη δεν τα έχω κάνει για διάφορους λόγους και πως άλλα που θέλω να κάνω και μπορώ,δεν έχω τη δύναμη να τα αντιμετωπίσω...

Σίγουρα για ότι έχει γίνει μέχρι σήμερα η κύρια αιτία είμαι ΕΓΩ !!Όμως δεν πιστεύω ότι φταίω για τα πάντα..για να έκανα τι έκανα,κάτι δεν μου έλλειπε??Αν ήμουν ικανοποιημένη ούτε θα με έννοιαζε κανένας..όμως για να έφτασα εδώ,κάτι με ώθησε..(στη σχέση μου την κανονική πάντα σε σχέση με την κρυφή)Πιστεύω πως αν κάποιος σε κάνει να περνάς καλά και κυρίως στο δείχνει με κάθε τρόπο δε θες και πολύ για να πνίγεσαι σε πελάγη ευτυχίας..σε αντίθεση με το αν σου φέρεται σαν να είσαι δεδομένη και όλα καλά,όλα ανθηρά(που λέει και μια παροιμία).

Ώρες-ώρες νομίζω ότι έχω τρελαθεί και χρειάζομαι επειγόντως μια βοήθεια γιατί μόνη μου δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα..και καταλήγω να λυπάμαι τον εαυτό μου γιατί παλιότερα είχα την δύναμη να τα αντιμετωπίσω όλα..και τώρα...-τίποτα-......κενή...αδύναμη...μόνη....

Νιώθω πως κανένας δεν με καταλάβαινε μέχρι που σήμερα μίλησα σ'εσένα ''Μ'' μου..δεν άντεξα άλλο...όλα όσα μάζευα τόσο καιρό μέσα μου και στα έκρυβα έκανα σήμερα το ''μπαμ'' τους και βγήκαν από μόνα τους..είχα φουσκώσει με τα ψέμματα μου βρίσκονται σε κάθε μας συζήτηση και τώρα πλεον ξέρεις την αλήθεια...Δε θέλω να σκέφτομαι ότι υπάρχει περιπτωση να μιλήσεις ποτέ για όσα σου εκμυστηρεύθηκα..αν και πιστεύω πως δε θα το κάνεις..το έβλεπα..με κρατούσεσ το χέρι και έκλαιγες μαζί μου..μου ορκιζόσουν και έτρεμες μαζί μου..σαν να ένιωθες κάθε παλμό της καρδιάς μου..τον ίδιο κόμπο στο στομάχι...Πόσο χάρηκα που σου ανοίχτηκα..που θα σε έχω τώρα συνοδοιπόρο της κατάστασης αλλά και που θα μπορώ να κλάψω πάνω σου κάθε δύσκολη στιγμή..να πω το πρόβλημα μου..όχι πως δεν σε είχα και πρι,ένα παραπάνο όμως τώρα..Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ λοιπόν που με καταλαβαίνεις και είσαι εδώ!!

Τώρα πρέπει για ακόμη μία φορά να αποφασίσω τι θέλω και τι όχι...πρέπει να σταματήσω να τους κοροιδεύω όλους,και πρώτο και καλύτερο τον εαυτό μου..όση ελάχιστη αξιοπρέπεια μου έχει μείνει να την μαζέψω και να την κρατήσω για'μένα..Στο κάτω κάτω αργά ή γρήγορα θα γινόταν αυτό..θα έπρεπε να δω τι μου γίνεται...άσχετα που τώρα δεν τολμάω να κουνηθώ απο το καβούκι μου..έχω κλειστεί μέσα και κάνω μόνο ό,τι μου βολεύει..πόσο αχάριστη είμαι..πόσο?!

Μου είπε μια μέρα η μαμά μου να μάθω στη ζωη μου να είμαι ντόμπρα με τους ανθρώπους γύρω μου...ειλικρινής..πώς το λένε?!Κάτι που τα τελευταια 2χρόνια κοντά δεν είμαι ούτε στο ελάχιστο..Δεν είμαι όμως κακός άνθρωπος..αλήθεια το λέω..όσοι ε ξέρουν πραγματικά ξέρουν πως αυτό ισχύει..Φοβάμαι να προχωρήσω..να γνωρίσω το αβέβαιο και να αφήσω το γνωστό και το σίγουρο..Φοβάμαι να κάνω αυτό που θέλω γιατί φοβάμαι τι θα πουν οι άλλοι για'μένα..Φοβάμαι να τον αφήσω για να μην βρει άλλη..(καθαρός εγωισμός..και ειδικά με τα όσα έχω κάνει εγώ σ'αυτον)αλλά δυστυχώς αυτή είμαι..Μου λέιπει αυτό το θάρρος-θράσος που θα ήθελα να είχα και δεν κατάφερα να αποκτήσω...όλα αυτά με φέρνουν να μην μπορώ να αποφασίσω..να μπερδεύομαι με τις σκέψεις μου..και να καταλήγω πάλι στα ίδια..τα ίδια..και τα ίδια...

Και σας ρωτάω...αυτή θα είναι η ζωή μου??Αυτή θα παραμείνω?Για πόσο πια?ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ να είμαι απο δω και'απο κει...να μν τολμαω να κάνω αυτό που θέλω και να μένω στάσιμη...να μην ξέρω τι θέλω και να μπερδεύομαι μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ(??!)
Δεν έχω διάθεση για τίποτα...τρέμω στα βράδια που έρχονται και που με βρίσκουν να κοιτάω ένα ταβάνι και να κλαίω γιατί δεν κάνω κάτι απ'οσα σκέφτομαι...έρχεται το πρωί και ξυπναω με ένα αγχος λες και θα μου συμβουν ΤΑ γεγονότα..και όλος αυτός ο χρόνος που περνάει,περνάει επώδηνα...με πονάει όλο και πιο πολύ κάθε μέρα..όμως δεν ξέρω αν θα πονάω ακόμα πιο πολύ αν κάνω καποια αλλη κινηση(το αβέβαιο που λέγαμε)

Παρακαλάω να έρθει η μέρα που θα είμαι και πάλι καλά με τον εαυτό μου και τους γύρω μου,και που θα κάνω μονάχα ότι λεει η καρδιά μου...γιατί το μυαλό μου δεν μ'έβγαλε πουθενα..μόνο Θεούλη μου...μην μου το αργήσεις..δε ξέρω ποσο ακόμα αντέχει η ψυχη μου..Σε χρειάζομαι!!ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ!!!