Αμφιβολίες,Διλήμματα,Διχασμός*

Βρίσκομαι συνεχώς σε δίλημμα...ανάμεσα στο''ναι''και το ''οχι''...για οτιδίποτε και αν σκεφτώ κάπου θα κολλήσω...εδώ και πόσους μήνες δεν είμαι στα καλά μου...ξέρω πως όλα αυτά ξεκινάνε από τη σχέση που έχω εγώ με τον εαυτό μου..η οποία δεν είναι καθόλου καλη..δεν πιστεύω σε εμένα..δεν με αγαπάω όπως παλιά και όλα αυτά εχουν ως αποτέλεσμα να μην ξέρω που να καταλήξω..φοβάμαι ναι..φοβάμαι την ιδέα οτι μπορεί να μείνω μόνη και έτσι δεν αφήνω ότι είναι δίπλα μου..όμως έτσι πάλι κακό μου κάνω...ξεροκέφαλη είμαι..αντε!Έβλεπα προχθές ένα έργο και παρομοίαζα την κατάσταση της πρωταγωνίστριας με την δική μου..μέχρι που αναφέρθηκε στο έργο ότι πάσχει από κατάθλιψη..όλα εκείνη την ώρα γυρνούσαν στο κεφάλι μου..έλεγα<<λες να έχω και εγω κατάθλιψη και να μη το ξέρω?>>με τρομάζει αυτή η σκέψη ..πολύ κιόλλας...

Δε ξέρω...οι αμφιβολίες..τα διλλήματα και αυτός ο διχασμός με στοιχειώνουν και δεν μ'αφηνουν να δω καθαρά..Η αγωνία είναι για το αν πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο,κι αν πρέπει να το κάνεις αυτή τη στιγμή ή μια άλλη..Τη μια στιγμή αγάπη,μοίρασμα,χαρά,την άλλη θυμός,δυστυχία...κουράζει όλο αυτό..δε λέω..άνθρωποι είμαστε..όμως δεν είναι φυσιολογικό να αλλάζουν όλα τόσο γρηγορα...κάτι δε πάει με εμας καλα...Μακάρι να μπορουσα να με διαλύσω και να με ξανασυναρμολογήσω ξανά..να κάνω όσα θέλω με καθαρά χέρια..με ανοιχτό μυαλό!!Εκεί που θέλω να πω <<ναι>>ξαφνικά εμφανίζεται το <<όχι>>..συνεχή διαμάχη με τον εαυτό μου..με κανένα αποτελεσμα..λένε ότι όποτε είσαι συγροτημένος,δεν διαλύεσαι...εγώ μάλλον δεν ανήκω σε αυτή τη κατηγορία..Νιώθω την ανάγκη να φύγω..να πηγαίνω στη θάλασσα...στο βουνό..καπου με ηρεμία..να γίνομαι ενα μαζι τους και να καθαρίζει το μυαλό μου..να ξεχνάω τα πάντα..να χαλαρώνω...εκείνη τη στιγμη για όσο βρίσκεται κάνεις εκεί νιώθει κάπως ολοκληρωμένος..ακούει την καρδιά του οπου και αν τον οδηγεί..για όσο ομως ειναι εκει...μετά άντε ξανά στην ρουτίνα...πάντα διαλέγω το εύκολο...πρέπει να σταματήσω να το κάνω..μα δεν μπορώ...πρέπει να κατανοήσω κάποια πράγματα..και όχι να πηγαίνω κόντρα σε αυτά..πάντα σκέφτομαι το μετά και όχι το τώρα...και γι'αυτό ο φόβος δεν εξαφανίζεται..ειμαι εχθρός του ίδιου μου του εαυτού..έχω σακατέψει το ίδιο μου το είναι..κ'ύστερα συνεχώς παραπονιέμαι ότι η ζωή είναι σκέτη δυστυχία..αυτό όμως το εχω κάνει εγω η ίδια..έχω συμβιβαστεί,με αντάλαγμα μερικές μικρές ανέσεις..και για εκείνες τις μικρές ανέσεις έχω''πουλήσει΄΄την ίδια μου την ψυχη..

Πολλές φορές ακούω μέσα μου κάτι να μου λεει<<Ζήσε φυσικά,ζήσε με ένταση.Μην επιτρέπεις σε κανεναν να σε εξουσιαζει..εχω επιτρεψει σε πάρα πολλους να με εξουσιαζουν.>> Τα πάντα έχουν γίνει άνω κάτω..και οι πάντες είναι δυστυχισμένοι..Με όσα συμβαίνουν έχω καταντήσει να καλλιεργώ διάφορες μάσκες κι ύστερα να δείχνω όποια με βολεύει ανάλογα με την περίσταση,εγώ όμως δεν είμαι πια ο εαυτός μου..΄Ετσι η πραγματικοτητα χάνεται και εγώ υποδύομαι συνεχώς ένα ρόλο..Ο ανθρωποςέχει τη δυνατότητα να επιλέγει..και με αυτό αντιμετωπίζει συνέχεια δυσκολίες...Η επιλογή είναι πάντοτε δύσκολη,,και ο νους επιλέγει πάντα ο,τι του είναι πιο εύκολο.Ο νους προτιμά να αποκτά αυτό που θέλει με την ελάχιστη δυνατή αντισταση...

 Γι'αυτό πρέπει να τα έχουμε καλά πρώτα-πρώτα με τον εαυτό μας..γιατι ο χειρότερος εχθρός ενός ανθρώπου είναι ο ίδιος μας ο εαυτός...τώρα τι θα γίνει μ'εμένα....(?)ενας Θεός ξέρει..εύχομαι μόνο όλα να πάνε καλά...έτσι όπως πρέπει να έρθουν..