15μέρες μακριά εγώ και εσύ ..

Λείπεις μακριά..πολύ μακριά..είμαι Ελλάδα και είσαι Γερμανία...εδώ και 15 μέρες δεν έχουμε μιλήσει ούτε μια φορά στο τηλ...στείλαμε 2-3μηνύματα μόνο και αυτά χοντρά-χοντρά...δε ξέρω πως νιώθω...μπορώ να πω κάπως ήρεμη..πιο χαλαρή..ξέρω οτι και να θέλω να σε δω δεν μπορώ...έτσι δεν το σκέφτομαι καν σοβαρά όσο και αν θα ήθελα...σε 4μέρες θα είσαι και πάλι πίσω...ενώ κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι,δεν συμβαίνει σ'αυτή τη περίπτωση..δε λέω...μέσα μου θέλω πολύ να σε δω..αλλά όλες αυτές τις μέρες είναι σαν να ηρέμησα..σαν να μην μου είσαι και τόσο απαραίτητος...δε γνωρίζω αν αυτό θα αλλάξει όταν ξυπνήσω και θα πω οτι <<σήμερα ερχεσαι>>όμως προς το παρόν έτσι νιώθω..τι είναι τελικά αυτό που με δένει μαζί σου?Να βρεθούμε όπως είχαμε πει πριν φύγεις οτι θα κάνουμε,ή να μην σε δω?Αν σε δω θα θέλω λογικά κ'άλλο..κ'άλλο..όπως πάντα άλλωστε και δεν ξέρω πόσο καλό θα μου κάνει..όμως πάντα δεν έκανα αυτό που ήθελα και όπου με βγάλει?τι?τώρα δηλαδή εδώ θα κολλήσω?Και απ'την άλλη σκέφτομαι οτι αν δεν σε δω,ίσως είναι καλύτερα...ίσως έτσι για'μενα έχεις μείνει εκεί πίσω..στη Γερμανία..και όσο περνάει ο καιρός και φυσικά χωρίς να προκαλώ ωστε να σε δω και καλά τυχαια σε ξεχάσω..έτσι δεν λένε?οτι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός?Όμως όποιες σκέψεις και αν κάνω νομίζω πως δε θα χάσω την ευκαιρία να τον δω..δε ξέρω αν θα κάνω το σωστό αλλά και απ'την άλλη πότε έκανα το σωστό τα τελευταία 2 περίπου χρόνια?Βέβαια θα μου πείτε γι'αυτό έφτασα και εδώ που έφτασα..αλλά τι να κάνουμε?Είμαστε οι ίδιες μας οι επιλογές και πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε τον εαυτό μας όπως είναι..γιατί αν πιστεύουμε εμείς μία φορά αυτός θα πιστεψει σ'εμας 10..και έτσι δε θα μείνουμε ποτέ''μόνοι''μας..γιατί ο καλύτερος μας φίλος μπορεί να αποδειχθεί και ο χειρότερος εχθρός μας...ποιος?!Ο ίδιος μας ο εαυτός...